ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ Διαχρονικός στόχος του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του

>> Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Πριν περίπου 10 μέρες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφερε στη Βουλή, σαν τον κλέφτη, με τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, τη νομοθετική ρύθμιση για την επιβολή νέων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας, υλοποιώντας την πάγια αξίωση του κεφαλαίου για τη λήψη μέτρων που οδηγούν στο ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος.
Ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, συνδικάτα και εργαζόμενοι αντέδρασαν άμεσα, κινητοποιήθηκαν μαχητικά στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, καταγγέλλοντας το νέο αντεργατικό χτύπημα που βάζει στο στόχαστρο τα επιχειρησιακά και τα κλαδικά συνδικάτα, συνολικά τη συλλογική δράση και οργάνωση των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση απέσυρε προσωρινά την τροπολογία, ξεκαθαρίζοντας ότι θα την επαναφέρει σε άλλο νομοσχέδιο, συνεχίζοντας έτσι το αντιλαϊκό έργο και τους αντιαπεργιακούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων του κεφαλαίου.
Από το 1974, δυο είναι οι βασικοί νόμοι για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, που ο ένας αντικατέστησε τον άλλο. Πρόκειται για τονόμο 330/1976 της κυβέρνησης της ΝΔ, ή αλλιώς «νόμος Λάσκαρη» (ο τότε υπουργός Εργασίας), ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την περίφημη δήλωσή του στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου: «Δε θα επιτρέψω την πάλη των τάξεων» (!) είχε πει, εκφράζοντας με απόλυτη σαφήνεια τους αντεργατικούς στόχους του νόμου... Ο άλλος είναι ο νόμος 1264/82, που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ισχύει μέχρι σήμερα, ενώ ένα χρόνο μετά, η ίδια κυβέρνηση έφερε το άρθρο 4 του νόμου 1365/83, το οποίο χαρακτηρίστηκε και «απεργοκτόνο».
Σήμερα, μέρα πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, ο «Ριζοσπάστης» θυμίζει τις βασικότερες διατάξεις των παραπάνω νόμων, τη στάση του ΚΚΕ και τους σημαντικούς αγώνες του εργατικού κινήματος, όπως αυτά καταγράφηκαν μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας τα χρόνια εκείνα. Ακόμα και από αυτήν τη σύντομη παρουσίαση των γεγονότων, δεν περνούν απαρατήρητες οι αναλογίες, τότε και σήμερα, στα προπαγανδιστικά κόλπα που χρησιμοποιούν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα άλλα αστικά επιτελεία για να «νομιμοποιήσουν» τις αντεργατικές πολιτικές.
Κατ' εντολή των βιομηχάνων...
Από τις πανεργατικές κινητοποιήσεις το 1983 ενάντια στο «απεργοκτόνο» άρθρο 4 του ν.1365/83
Από τις πανεργατικές κινητοποιήσεις το 1983 ενάντια στο «απεργοκτόνο» άρθρο 4 του ν.1365/83
Πριν την παρουσίαση του νόμου 330/1976, ο τότε Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνωνέδωσε συνέντευξη Τύπου (5/3/1976), ζητώντας από την κυβέρνηση να πάρει θέση «για τις απεργίες που εκδηλώνονται και για τις μισθολογικές απαιτήσεις που διατυπώνονται». Η απαίτηση αυτή στηριζόταν στον ισχυρισμό ότι οι βιομήχανοι δεν έχουν κέρδη, ενώ κάνουν επενδύσεις! Οπως σημείωνε τότε στο πρωτοσέλιδο ο «Ριζοσπάστης», «στην ουσία ζήτησαν να χτυπηθούν οι απεργίες και οι εργατικές κινητοποιήσεις», με στόχο τη διατήρηση και την αύξηση της κερδοφορίας τους.
Η ανταπόκριση της κυβέρνησης της ΝΔ στις απαιτήσεις του κεφαλαίου είναι άμεση. Μόλις έξι μέρες μετά, στις 11/3/1976, ο υπουργός Συντονισμού, μιλώντας σε συνεστίαση επιστημόνων, δηλώνει πως «δε θα επιτρέψει την κατάχρηση των ελευθεριών (σ.σ. των συνδικαλιστικών) εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Κατάχρηση που εκδηλώνεται τελευταία με ένα κύμα αδικαιολόγητων απεργιακών και άλλων διαλυτικών, της κοινωνικής συνοχής, εκδηλώσεων».
Οσο για τα κέρδη που... δεν είχαν οι βιομήχανοι, την απάντηση έδινε τότε σε ανακοίνωσή της η ΕΣΑΚ, στην οποία αναφέρει πως την περίοδο της χούντας το κεφάλαιο αυγάτισε τα κέρδη του κατά 588%, από το 1968 έως το 1973, ενώ μόνο την περίοδο 1971 - 1974 παρουσίασε κέρδη 20 δισ. δραχμών. «Την ίδια αυτή χρονική περίοδο», ανέφερε η ΕΣΑΚ, «το πραγματικό μεροκάματο και οι μισθοί των εργατών ουσιαστικά εξανεμίζονται από τον πληθωρισμό»!
Στην αντίπερα όχθη, η όξυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι γεννά σωρεία αντιδράσεων, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και τότε στο κίνημα. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, το 1975 έγιναν 2.381 κινητοποιήσεις (απεργίες, στάσεις εργασίας, πορείες κ.ά.). Το πρώτο δίμηνο του 1976 είχαν γίνει ήδη 358 κινητοποιήσεις, ενώ σε άλλη καταγραφή ο αριθμός των απεργών το πρώτο τρίμηνο ανέρχεται στις 320.000. Βασικά αιτήματα ήταν η αύξηση μισθών και συντάξεων, η βελτίωση των συνθηκών εργασίας, να σταματήσει η αυθαιρεσία των απολύσεων. Αυτήν την ορμή του κινήματος, που έβγαινε με διεκδικήσεις από την επταετία της χούντας, ήθελε να φρενάρει με κατασταλτικά μέτρα η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα και την κερδοφορία του κεφαλαίου στις νέες συνθήκες.
Ο «νόμος Λάσκαρη»
Δεν περνά ούτε μήνας από τη συνέντευξη του ΣΕΒ και ο υπουργός Εργασίας, Λάσκαρης, καταθέτει στις 29/3/1976 το σχετικόνομοσχέδιο, που σε αδρές γραμμές έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Η δράση του εργατικού κινήματος μπλοκάρεται στο μηχανισμό της διαιτησίας, τον οποίο πρέπει να ακολουθήσει αναγκαστικά για να μπορεί να κηρύξει απεργία, οι απεργοί απειλούνται με απολύσεις και ποινές, κατοχυρώνονται η απεργοσπαστική δράση και το «λοκ άουτ». Ακόμη, απαγορεύει τις απεργίες αλληλεγγύης και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δεν στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα. Υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας. Χαρακτηρίζονται παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».
Σε ανακοίνωσή της, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στις 3 Απρίλη επισημαίνει πως το νομοσχέδιο «καταργεί ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνει την ανταπεργία της εργοδοσίας και δεν προστατεύει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες».
Σε ανάλυση που γίνεται στις σελίδες του «Ριζοσπάστη», αναφέρεται: «Πολλές διατάξεις είναι ίδιες, σε μεγάλο βαθμό, με το χουντικό σχέδιο Κώδικας Εργασίας. Το άρθρο 33 αφαιρεί από τους εργάτες που δεν έχουν σωματείο το δικαίωμα να απεργήσουν (...) η απεργία επιτρέπεται μόνο για οικονομικά και εργασιακά εν γένει συμφέροντα» (28/4/1976).
Υστερα από τις αντιδράσεις των συνδικάτων, το νομοσχέδιο αποσύρεται προσωρινά, όμως έρχεται για συζήτηση στη Βουλή στις 24 Μάη. Ολα τα κόμματα της αντιπολίτευσης δήλωσαν την αντίθεσή τους, όπως και τα εργατικά συνδικάτα, πλην της κυβερνητικής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να προτείνει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.
Τα συνδικάτα αποφασίζουν 48ωρη πανελλαδική απεργία. Στις 25 Μάη, δεύτερη μέρα της απεργίας, οι δυνάμεις καταστολής οργιάζουν. Μία από τις «αύρες» (θωρακισμένο όχημα) που κυνηγούσε τους απεργούς συνθλίβει μια 66χρονη. Τραυματίζονται 75 απεργοί και γίνονται 100 συλλήψεις. Αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, που έγινε ο νόμος 330/1976, και στις επόμενες δέκα σχεδόν μέρες, ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει 150 απολύσεις συνδικαλιστών, που έγιναν με τη χρήση του νόμου...
Το «καρότο» του 1264/82 και τα παζάρια στις πλάτες των εργαζομένων
Αν ο νόμος 330/1976 ήταν το «μαστίγιο», τότε ο νόμος 1264/1982 της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ιδωθεί σαν το «καρότο» για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι η περίοδος που η σοσιαλδημοκρατία παίρνει τη σκυτάλη στη διακυβέρνηση και ταυτόχρονα την ευθύνη να πάρει μέτρα υποταγής του εργατικού κινήματος στις νέες συνθήκες της αστικής διαχείρισης.
Ετσι, ο συγκεκριμένος νόμος, από τη μια, κατοχύρωνε μια σειρά συνδικαλιστικές ελευθερίες - και αυτό κάτω από την πίεση και τους αγώνες των εργαζομένων - και, από την άλλη, έθετε μια σειρά σημαντικούς περιορισμούς στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αναπαρήγαγε τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις νέες συνθήκες, έθετε τους όρους δημιουργίας ενός στρώματος εργατικής αριστοκρατίας, που έπαιξε όλα τα επόμενα χρόνια το ρόλο του «Δούρειου Ιππου» σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Στις 31/3/1982 ο υπουργός Εργασίας, Απ. Κακλαμάνης, κατέθεσε το νομοσχέδιο στη Βουλή. Στην αρχική του εκδοχή έδινε τη δυνατότητα δημιουργίας πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και με κάτω από 50 εργαζόμενους, καθιέρωνε την απλή αναλογική, όχι όμως και στη δεύτερη κατανομή, διεύρυνε το δικαίωμα της απεργίας. Επίσης, καταργούσε το «λοκ άουτ» και το δικαίωμα των εργοδοτών να καταφύγουν σε ασφαλιστικά μέτρα κατά της απεργίας, απαγόρευε την πρόσληψη απεργοσπαστών, επέβαλλε επαναπρόσληψη όσων είχαν απολυθεί για συνδικαλιστική δράση με το νόμο 330/1976 κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΣΕΒ απέστειλε έγγραφο στις επιχειρήσεις, με το ερώτημα ποιες θα είναι οι συνέπειες αν επιβληθεί η επαναπρόσληψη των απολυμένων. Σε δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (1/6/1982) επισημαίνεται ότι «οι 50 βιομηχανίες που έχουν απαντήσει, αναφέρουν ότι οι απολυμένοι εργαζόμενοι σ' αυτές φτάνουν τις 3.000»!
Η κριτική που ασκήθηκε εξαρχής στο νομοσχέδιο ήταν πως δεν διεύρυνε στον επιθυμητό βαθμό τη συνδικαλιστική προστασία, όχι μόνο των συνδικαλιστών, αλλά και των εργαζομένων. Δεν παρεχόταν, για παράδειγμα, συνδικαλιστική προστασία στις εργοστασιακές, σωματειακές και απεργιακές επιτροπές. Εξαιρούσε από την ισχύ του τους ναυτεργάτες και άλλους κλάδους των εργαζομένων.
Παράλληλα με το νομοσχέδιο αυτό, ξεκίνησε η συζήτηση για ένα άλλο νομοσχέδιο, για την παροχή επενδυτικών κινήτρων στο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών ήταν η δωρεάν επιδότηση της επένδυσης από 10% έως 50%, η επιδότηση επιτοκίου των δανείων που παίρνουν οι επιχειρηματίες από τις τράπεζες. Εναλλακτικά, προβλεπόταν οι επιχειρηματίες να επιλέξουν τις αφορολόγητες εκπτώσεις μέχρι και 90% των χρονιάτικων καθαρών κερδών τους και μέχρι και 70% της αξίας των επενδύσεών τους κ.ά.
Οι μεγαλοεπιχειρηματίες πίεζαν να ψηφιστεί πρώτα το νομοσχέδιο για τα κίνητρα και μετά να συζητηθεί αυτό για το συνδικαλισμό, σε ένα προφανές παζάρι στις πλάτες των εργαζομένων, με παράλληλο στόχο να αλλάξει το δεύτερο προς το χειρότερο.
Το νομοσχέδιο για το συνδικαλισμό μπήκε για συζήτηση στη Βουλή στις 2 Ιούνη. Προηγουμένως είχε παρουσιαστεί από τον υπουργό Προεδρίας, Μ. Κουτσόγιωργα, τροπολογία για την κατάργηση του νόμου που στραγγάλιζε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες στο Δημόσιο. Με την ίδια τροπολογία κατοχυρωνόταν το δικαίωμα στην απεργία, καταργούνταν η ποινικοποίηση της απεργίας και τα ασφαλιστικά μέτρα κ.ά. Ωστόσο, δεν δινόταν το δικαίωμα για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, εξαιρούταν το Δημόσιο από την απαγόρευση του «λοκ άουτ» κ.ά.
Το ΚΚΕ, στη συζήτηση του νομοσχεδίου, κατέθεσε μια σειρά τροπολογίες προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις. Η κυβέρνηση όχι μόνο τις απέρριψε στο σύνολό τους, αλλά κατηγόρησε το ΚΚΕ για σύμπλευση με τη ΝΔ! Τελικά, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε χειρότερο από την αρχική του μορφή.Χαρακτηριστικό ήταν ότι πάρθηκε πίσω η διάταξη που επέτρεπε τη λεγόμενη «πολιτική απεργία», το «λοκ άουτ» μπήκε από το παράθυρο του Αστικού Κώδικα, τα ασφαλιστικά μέτρα δεν καταργήθηκαν κ.ά.
Στην ψηφοφορία στις 17/6/1982, το ΚΚΕ ψήφισε «παρών», σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, σε δημόσια δήλωσή του: «Στη συζήτηση κατ' άρθρον, ενώ δεν έγιναν δεχτές οι τροπολογίες που πρόβλεπαν τη βελτίωσή του, προστέθηκαν ή έγιναν δεκτές άλλες τροπολογίες που και το θετικό χαρακτήρα άλλων αρχικών διατάξεων υπονομεύουν και τα δικαιώματα εργαζομένων φαλκιδεύουν. Η προσθήκη της 24ωρης υποχρεωτικής προειδοποίησης του εργοδότη στον ιδιωτικό τομέα, η ουσιαστική κατάργηση στην πράξη της δυνατότητας να κηρύσσουν απεργία οι δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις, η διατήρηση στην πράξη της δυνατότητας του "λοκ άουτ" υπέρ της εργοδοσίας είναι σοβαρότατες υπαναχωρήσεις σε βάρος του εργατικού κινήματος...».
Το «απεργοκτόνο» άρθρο 4
Το Μάη του 1983, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φέρνει νομοσχέδιο ως «κατεπείγον», με τον παραπλανητικό τίτλο «Κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας». Ενα προπαγανδιστικό κόλπο, για να κρυφτεί ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου, η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας...
Ο νόμος 1365, όπως τελικά ψηφίστηκε τον Ιούνη του 1983, παρά τις μαζικότατες αντιδράσεις συνδικάτων και εργαζομένων, προέβλεπε ότι για να μπορέσει να κηρύξει απεργία ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, απαιτείται η απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών. Την ίδια ώρα, έδινε τη δυνατότητα σε μόλις το 10% των μελών ενός πρωτοβάθμιου σωματείου να ζητήσει τη σύγκληση γενικής συνέλευσης προκειμένου να αποφασίσει αν θα συμμετάσχει σε απεργία που έχει κηρύξει ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο. Η απόφαση για συμμετοχή θα έπρεπε να ληφθεί με το ίδιο κριτήριο της απόλυτης πλειοψηφίας. Ετσι, ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, για να κηρύξει απεργία, έπρεπε να έχει το 50% συν 1 ψήφο των εγγεγραμμένων μελών, ενώ έφτανε μόλις το 10% των μελών για να ματαιώσει συμμετοχή σε απεργία που έχει κηρύξει ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο.
Η συγκεκριμένη ρύθμιση αφορούσε επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα και, σύμφωνα με τις τότε εκτιμήσεις, περίπου 250.000 εργαζόμενους. Τέτοιες επιχειρήσεις ήταν τράπεζες (Εθνική, Εμπορική, Ιονική - Λαϊκή, Πίστεως κ.ά.), αστικές συγκοινωνίες, σιδηρόδρομοι, Ολυμπιακή Αεροπορία, ΔΕΗ, Επιχείρηση Φωταερίου, ΟΤΕ, Ελληνικά Ταχυδρομεία, ΕΥΔΑΠ και πολλές ακόμα επιχειρήσεις που τότε ήταν στο Δημόσιο.
Την κατάθεση του νομοσχεδίου στις 20/5/1983 ακολούθησαν μαζικότατες αντιδράσεις από τα συνδικάτα και το ΚΚΕ. Την ίδια μέρα έγινε μεγάλη συγκέντρωση χιλιάδων εργαζομένων στην Αθήνα, ενώ συγκέντρωση έγινε και στον Πειραιά. Το Σάββατο έγιναν μαζικές συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Ελευσίνα, ενώ η κυβέρνηση ανήγγειλε ότι θα περάσει ως «κατεπείγον» το νομοσχέδιο από την κοινοβουλευτική επιτροπή. Πρακτικά, από τη μέρα κατάθεσης μέχρι και τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, γίνονταν καθημερινά πλήθος απεργιών και συγκεντρώσεων από πολλούς κλάδους και σε πολλές περιοχές της χώρας. Στις 2 Ιούνη οργανώνεται πανελλαδική πανεργατική απεργία, ενώ στη Βουλή ολοκληρώνεται η συζήτηση και γίνεται ψηφοφορία κατά άρθρο. Το ΚΚΕ, για να μη νομιμοποιήσει το αντεργατικό έκτρωμα, αποχώρησε από τη Βουλή πριν αρχίσει η συζήτηση του συγκεκριμένου άρθρου. Εχουν αναγγελθεί συγκεντρώσεις σε τουλάχιστον 22 πόλεις. Στην Αθήνα γίνεται το απόγευμα μεγάλη συγκέντρωση στα Χαυτεία, ακολουθεί πορεία στη Βουλή. Νωρίτερα, το πρωί, χιλιάδες οικοδόμοι γεμίζουν τους δρόμους της Αθήνας με συνθήματα όπως«ΤΟ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΜΕ ΑΙΜΑ - Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»!
«Η εργατιά δεν είναι μειοψηφία - Κάτω τα χέρια από την απεργία»
Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την επομένη της μεγάλης απεργίας και της ψήφισης του νομοσχεδίου, δεσπόζουν οι φωτογραφίες με τη μαζικότατη απεργιακή πορεία στην Αθήνα και οι τίτλοι: «Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ» και «Οι εργαζόμενοι καταψήφισαν το άρθρο 4».
Το ρεπορτάζ με τον τίτλο «Στην πύλη της φάμπρικας» και τον πλάγιο «Για την περιφρούρηση του απεργιακού δικαιώματος» ξεκινά με τη φράση: «"Σήμερα ψηφίζεται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που απαγορεύει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Εμείς δεν πρέπει να επιτρέψουμε να περάσει. Ολοι στην 24ωρη Πανελλαδική απεργία!" Λίγο πριν τις 6 το πρωί, έξω από την πύλη της ΤΡΙΟΥΜΦ. Ο απόηχος της φωνής που στέλνει με τον τηλεβόα η νεαρή εργάτρια απλώνεται στο "γκέτο" και στα γύρω εργοστάσια. Οι συναδέλφισσές της παραπέρα, ορθώνουν τις πικέτες με τα συνθήματα: "Η εργατιά δεν είναι μειοψηφία, κάτω τα χέρια από την απεργία!". Κοπέλες 18, 19 και 20 χρόνων, (...) δίνουν τη μάχη της απεργίας. Δεν τους φοβίζει ούτε η "διακριτική παρουσία της αστυνομίας" ούτε το άγρυπνο μάτι των λακέδων των Γερμανών εργοδοτών.
(...) Το ένα μετά το άλλο φτάνουν στις 7 ακριβώς στο εργοστάσιο τα πούλμαν που μεταφέρουν το προσωπικό της ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ. Ο τηλεβόας μεταδίδει ασταμάτητα: "Δεκαπέντε ομοσπονδίες, 25 εργατικά κέντρα, 60 πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις καλούν στην απεργία, τη συγκέντρωση και πορεία στη Βουλή".
(...) Στο δρόμο της επιστροφής, 30 περίπου νέες κοπέλες που είναι συγκεντρωμένες σε κάποιο σημείο της λεωφόρου Ιωνίας μας "αναγκάζουν" να κάνουμε στάση. Είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων στην καλτσοβιομηχανία ΜΑΛΕΡΟΥ που απεργούν και κατευθύνονται στο παράρτημα του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών για να γίνουν μέλη του. "Το απόγευμα όλες θάμαστε στη συγκέντρωση", λένε ομόφωνα».
Ο νόμος ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, έχοντας την πολιτική στήριξη της ΝΔ, η οποία δήλωσε: «Εμείς θα πειθαρχήσουμε στο νόμο» και κάλεσε την κυβέρνηση να τον επεκτείνει και στον ιδιωτικό τομέα. Ο τότε υπουργός Εργασίας, Ευ. Γιαννόπουλος, απευθυνόμενος στην εργατική τάξη, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά για λογαριασμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ: «Θα το φάτε και θα πείτε κι ένα τραγούδι»! Ομως, τα συνδικάτα τον διέψευσαν, καθώς τον ακύρωσαν στην πράξη και τελικά καταργήθηκε και τυπικά με το νόμο 1766/1988.

«Το δίκιο το επιβάλλεις, κι ας λεν ό,τι θέλουν οι νόμοι... »
Απέναντι σε κάθε προσπάθεια του κεφαλαίου, απέναντι σε κάθε νόμο των κυβερνήσεών του για να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, γενικότερα τη συνδικαλιστική δράση, οι ταξικές δυνάμεις έδωσαν και δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την απάντηση του εργατικού κινήματος.
Ο Νίκος Αγγελόπουλος, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας (ΕΚΕ) τα χρόνια που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου περνούσαν τα αντεργατικά μέτρα που καταγράφονται στο παραπάνω κείμενο, μας μεταφέρει το κλίμα της εποχής εκείνης, μας δίνει μια ιδέα για την πείρα του εργατικού κινήματος που μπορεί να αξιοποιηθεί και στην πάλη σήμερα, ενάντια στη νέα επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα:
«Το νόμο 330/76 του Λάσκαρη τον χαρακτήρισε το ταξικό κίνημα νόμο - λαιμητόμο. Το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας, με τη διοίκησή του σε ταξικά χέρια, όπως και στα περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία, αντιπάλεψε το νόμο αυτό. Στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία της Ελευσίνας πήραν μέρος πάνω από 6.000 εργαζόμενοι, η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει από τη μεταπολίτευση και δω. Είναι χαρακτηριστικό ότι και μικροί χώροι πήραν μέρος στην απεργία, χωρίς οι εργαζόμενοι να είναι γραμμένοι σε κάποιο σωματείο. Το συμπέρασμα είναι ότι αν έχει τέτοιους συσχετισμούς δύναμης το δίκιο το επιβάλλεις κι ας λεν ό,τι θέλουν οι νόμοι».
Για το νόμο 1264/1982 σημειώνει ότι για να συμπεριληφθούν διατάξεις που προστατεύουν τη συνδικαλιστική δράση«πιαστήκαμε από τους γιακάδες με τους τότε συμβούλους του υπουργού Εργασίας, Κακλαμάνη, και για να ξαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συνδικαλιστές στα Ναυπηγεία Ελευσίνας (ήταν όλοι κομμουνιστές), στη Χαλυβουργική και αλλού».
Ακόμα και μετά το νόμο, τονίζει ότι δόθηκε μάχη για το δικαίωμα της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς«ακόμα και στο μοίρασμα της ανακοίνωσης». Για αυτό το ζήτημα μάς αναφέρει μια σειρά χαρακτηριστικά γεγονότα όπως ότι «ο διευθυντής της Χαλυβουργικής με το χέρι στο πιστόλι μάς είπε ότι ήταν ιδιοκτησία και την υπερασπιζόταν μέχρι να πέσει. Του είπαμε τότε "πέσε, γιατί εμείς θα συνεχίσουμε" και συνεχίσαμε».Σε πολλά εργοστάσια, πηδάγανε από τις μάντρες για να βάλουν μέσα τις ανακοινώσεις. Ενα από αυτά, η ΕΠΑΛΜΕ, τους πήγε στα δικαστήρια, ενώ ο ίδιος ως αντιπρόεδρος του ΕΚΕ «έφαγε» τέσσερις μήνες φυλακή γιατί λέει παραβίασε το «οικογενειακό άσυλο της ΧΡΩΤΕΞ». Ακόμα τα μέλη της διοίκησης των Χαλυβουργών πολλές φορές οδηγήθηκαν στα δικαστήρια από τον ιδιοκτήτη της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Στις λεγόμενες «κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις (ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ, ΠΥΡΚΑΛ κ.α.) «βρίσκαμε απέναντί μας τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, που μας αντιμετώπιζαν σαν να ήταν οι ιδιοκτήτες τους. Στην ΠΕΤΡΟΛΑ πήγαμε να μοιράσουμε λουλούδια στις 8 Μάρτη, Μέρα της Γυναίκας, και έπεσε ξύλο με τους εγκάθετους του Λάτση...».
Τέλος, αναφέρει ότι το άρθρο 4 του 1365/1983 «συνάντησε την καθολική αντίδραση στην περιοχή, ο αγώνας διευρύνθηκε και σε μαζικούς φορείς της περιοχής κι έτσι ο νόμος ουσιαστικά έμεινε στα χαρτιά».
Αναδημοσίευση από το Ριζοσπάστη    

Read more...

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ -ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ


Με επιτυχία δόθηκε η μάχη της απεργίας και στην Ελασσόνα. Στην απεργιακή συγκένρωση που οργάνωσε το σωματείο εργατοτεχνιτών οικοδόμων επαρχίας Ελασσόνας, μίλησε ο πρόεδρος του σωματείου Παναγιώτης Νούσιας.Ακολούθησε μαχητική πορεία στους δρόμους της πόλης.  

Η ομιλία του Προέδρου του Σωματείου Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων Επαρχίας Ελασσόνας στην Απεργιακή συγκέντρωση:

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
Σήμερα απεργούμε γιατί πρέπει να πάρουν μαχητική απάντηση τα αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ, που περνάνε μέσα από την τρίτη «αξιολόγηση», το «συμπληρωματικό μνημόνιο» και τον κρατικό προϋπολογισμό, τα οποία μονιμοποιούν και εμπλουτίζουν όλα τα προηγούμενα μέτρα. Για να σπάσει το κλίμα αναμονής και ανοχής που καλλιεργούν κυβέρνηση και εργοδοτικές ενώσεις, με τη στήριξη των συνδικαλιστών τους στο κίνημα, με κάλπικες υποσχέσεις και απειλές.
Δε θα μείνουμε απαθείς στα ψέματα της κυβέρνησης.
Δεν πρόκειται να υποταχτούμε στις αυταπάτες που καλλιεργούν όλα τα κόμματα της πλουτοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όλοι όσοι θέλουν τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες στο διηνεκές για τα κέρδη των καπιταλιστών. Στις αυταπάτες που καλλιεργούν όσοι έχουν υπογράψει μνημόνια διαρκείας και κόφτες που θερίζουν τη ζωή και το μέλλον των οικογενειών μας.
Δε θα δείξουμε καμία ανοχή στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης, στα νέα μέτρα που ετοιμάζουν. Στους εκβιασμούς και στα διλλήματα που προβάλλουν για να κλείσουν τη συμφωνία της 3ης αξιολόγησης.
 Το πανηγυρικό κλίμα που προσπαθεί να καλλιεργήσει όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» δεν εμπεριέχει τίποτα θετικό για τον εργαζόμενο λαό. Η "δίκαιη ανάπτυξη" που προωθεί και υπερασπίζεται η κυβέρνηση, σημαίνει παραπέρα επίθεση στη ζωή της εργατικής-λαϊκής οικογένειας με επιπλέον κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Δεν υπάρχει «δίκαιη ανάπτυξη» σε ένα άδικο σύστημα.
 Τα μέτρα της 3ης αξιολόγησης που προετοιμάζονται να περάσουν μέσα στη σιωπή, ανάμεσα σε μπόχα και σκάνδαλα που ξεπηδούν προκειμένου να περάσει στα ψιλά η νέα επίθεση, έχουν ως επίκεντρο τα νέα χτυπήματα στα “εργασιακά” με νέες μειώσεις σε συντάξεις και κοινωνικές παροχές, την έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών για τα "κόκκινα" δάνεια στις τράπεζες.
 Την ίδια στιγμή, τα στοιχεία που εμπεριέχονται στο σχέδιο του νέου προϋπολογισμού παρουσιάζουν ανάγλυφα τι σημαίνει για τους εργαζόμενους η προώθηση των μέτρων για την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Η διόγκωση των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων σημαίνει παραπέρα ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους. Το τελικό σχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει νέα προνόμια και ενισχύσεις των μονοπωλιακών ομίλων με «ζεστό» χρήμα αλλά επιπλέον χτύπημα του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος, με κλιμάκωση της φοροληστείας και των περικοπών, με τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις.
 Παράλληλα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να κάνει πραγματικότητα έναν πάγιο πόθο της μεγαλοεργοδοσίας και να δώσει ένα ακόμα σημαντικό πλήγμα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με το χτύπημα της οργάνωσης των εργατικών αγώνων και τις εργατικές διεκδικήσεις, το χτύπημα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, την οργάνωση και τη δράση των εργαζομένων. Είναι γελασμένοι αν νομίζουν ότι θα μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα.
Βροντοφωνάζουμε ‘’κατώ τα ξερά σας από την απεργία δεν θα την χαρίσουμε στην εργοδοσία’’.
 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ σε αυτές τις συνθήκες δυναμώνει την καταστολή και τον αυταρχισμό απέναντι σε εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι του Καρυπίδη στα Γιάννενα, οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι στις εστίες έξω από το Υπουργείο Παιδείας αλλά και οι διαδηλωτές στα ειρηνοδικεία, πήραν τις προηγούμενες μέρες προτεραιότητα και απέσπασαν πρώτοι και εφάπαξ το κοινωνικό μέρισμα σε διώξεις, συλλήψεις, βίαιη καταστολή και χημικά. Παράλληλα η κυβέρνηση τηρεί ‘’σιγήν ιχθύος’’ και προσπαθεί να κουκουλωθεί η υπόθεσή των των συνακροάσεων-παραβιάσεων στο τηλεφωνικό κέντρο του ΚΚΕ στον Περισσό ζήτημα σοβαρό που δεν πρέπει να ‘’θαφτεί’’ και αφορά όλους τους εργαζομένους.
Θα αντιπαλέψουμε τη νέα προσπάθεια καταστολής των λαϊκών αγώνων που επιχειρεί η κυβέρνηση με τα μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις και στους αγώνες των εργαζομένων. Στις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς και στις κατασχέσεις της περιουσίας των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών. Γι’ αυτούς γίνονται οι κινητοποιήσεις και όχι γι’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν νόμιμα με τις καταθέσεις στο εξωτερικό και τις offshore εταιρείες. Αυτοί βρίσκονται στις παραδεισένιες λίστες που η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου υπερασπίζονται.
Δε θα συγχωρήσουμε τα κόμματα της πλουτοκρατίας για την υποταγή τους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Για τη συμμετοχή της Ελλάδας στους δολοφονικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Δε θα επιτρέψουμε η Κρήτη, η Αλεξανδρούπολη, ο Άραξος να γίνουν ορμητήρια των γερακιών. Θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Η ανακοίνωση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, υπογραμμίζει την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και σηματοδοτεί το νέο κύκλο αίματος για τους λαούς, φτώχειας, ξεριζωμού και μαζικής μετανάστευσης, διώξεων και αλλαγής συνόρων.
Ο Ιμπεριαλισμός τη γη ξαναμοιράζει με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζει.
Καταγγέλλουμε τις υποκριτικές δήθεν διαμαρτυρίες οργανισμών και κυβερνήσεων, στα σχέδια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, οι οποίοι χρόνια στηρίζουν και συνεργάζονται με τους φονιάδες των λαών.
Ούτε για γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών.
Η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, ανοίγει τους «ασκούς του Αιόλου» και για τον Ελληνικό λαό.Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες, με τη στρατηγική διεκδίκησης ρόλου, στρατηγικής αναβάθμισης στην ευρύτερη περιοχή, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Η προκοπή του Ελληνικού λαού δεν βρίσκεται στη μεριά αυτών που ετοιμάζουν νέο γύρω αναμετρήσεων «με φωτιά και σίδερο».
Στηρίζουμε το δίκαιο των αιτημάτων του Παλαιστινιακού λαού.Δυναμώνουμε τον αγώνα των εργαζομένων όλων των χωρών ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.
Κανείς εργαζόμενος δε μπορεί να κάτσει σπίτι του τώρα. Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι μόνος του μπορεί να βρει μια λύση. Η κυβέρνηση και η εργοδοσία θα τον βρίσκουν ξεμοναχιασμένο για να τον στύψουν ακόμα περισσότερο. Κανείς μόνος λοιπόν απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση. Όλοι στον αγώνα. Όλοι στη μάχη.
Κάθε τίμιος συνδικαλιστής που τιμά την επιλογή όσων των ψήφισαν για να τους εκπροσωπεί αληθινά και να υπερασπίζεται τα συμφέροντα τους δε μπορεί να μείνει απαθής. Έχει ευθύνη και υποχρέωση να πρωτοστατήσει στην οργάνωση και στον αγώνα. Κάθε συνδικάτο που θέλει να εκπροσωπεί τίμια και αγωνιστικά τα συμφέροντα των μελών του έχει θέσει στην πάλη.
Εάν νομίζει η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι ότι θα επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου είναι πολύ γελασμένοι. Το ΠΑΜΕ δε το βάζουν στο χέρι.
Ως εδώ με τα ψέματα, τις απάτες, της ζωής με τα ψίχουλα!
Οι δυνάμεις που παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, καλούν την εργατική τάξη να δηλώσει  πως δεν είναι «περασμένα-ξεχασμένα» οι απώλειες από τα χρόνια της κρίσης.
 Διεκδικούμε:
·         Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης και επαναφορά με νόμο στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με το βασικό μισθό, ως ελάχιστη βάση για αυξήσεις στον κατώτερο μισθό. Κατώτερο μεροκάματο 33,57 ευρώ.
·         Να καταργηθεί με νόμο το αίσχος των μισθών πείνας, των 586 και 511 ευρώ και κανένας εργαζόμενος να μη βρίσκεται κάτω από τα 751 ευρώ.
·         Επαναφορά των κλαδικών συμβάσεων.
·         Να καταργηθούν άμεσα όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που τσακίζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις. Καθολική ισχύς και υποχρεωτικότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Εφαρμογή της μετενέργειας μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ χωρίς κανέναν χρονικό περιορισμό.
·         Όχι στις αντεργατικές αλλαγές που αλυσοδένουν τη λειτουργία των συνδικάτων, που εμποδίζουν την προκήρυξη απεργιών και την ανάπτυξη αγώνων των εργαζόμενων, τις εργατικές διεκδικήσεις.
·         Αφορολόγητο ατομικό όριο 20.000 ευρώ, προσαυξανόμενο 5.000 ευρώ για κάθε παιδί. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και όλων των χαρατσιών.

·         Απαγόρευση πλειστηριασμών για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη!

Read more...

Όλοι και όλες στην Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία στις 14 Δεκέμβρη και στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10:30 στην πλατεία απέναντι από το ταχυδρομείο στην Ελασσόνα!

>> Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017



Συνάδελφοι οικοδόμοι, εργαζόμενοι στα συναφή επαγγέλματα, άνεργοι, έλληνες και μετανάστες,
Αποδεικνύεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι αποτελούν εικονική πραγματικότητα οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για "δίκαιη ανάπτυξη" ή το "τέλος" δήθεν τον Αύγουστο του 2018 των μνημονίων. Άλλωστε η ίδια κυβέρνηση έχει προνομοθετήσει αντιλαϊκά μέτρα και για τα έτη 2019-2020 και έχει δεσμευτεί ότι η ίδια πολιτική θα συνεχιστεί μέχρι το 2060 στο όνομα της βιωσιμότητας του χρέους.
Η ανάπτυξη που τάζουν θα πατήσει στα ερείπια των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η αύξηση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων θα έρθει μέσα από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Με την κινητικότητα και την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, την εντατικοποίηση, την κατάργηση των Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας, τα ωράρια-λάστιχο, όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει εξασφαλιστεί για την εργοδοσία από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Φέρνουν συνέχεια νέα μέτρα και ζητάνε θυσίες από το λαό για να αυγαταίνουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Οργανώνουμε τον αγώνα μας για να υπερασπιστούμε τη ζωή μας και τις ανάγκες των οικογενειών μας, απέναντι στη διαρκή επίθεση κυβέρνησης- ΕΕ – ΔΝΤ, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Δίνουμε μαζικά, αγωνιστικό «παρών» στην απεργιακή συγκέντρωση!

Δε συμβιβαζόμαστε με τη φτώχεια, την ανέχεια, τα χαμηλά μεροκάματα, την ανεργία, τα μεροκάματα -ξευτίλα των προγραμμάτων για τους ανέργους.
Δε ξεγελιόμαστε από τη διανομή του «κοινωνικού μερίσματος». Ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι το μέρισμα, που μοιράζει η κυβέρνηση, είναι από τα πολλαπλά χτυπήματα στις συντάξεις και τις παροχές. Αφού μας στράγγιξαν, τώρα μοιράζουν ψίχουλα. Τζογάρουν, ελπίζοντας ότι θα μας πιάσουν αδιάβαστους για να μπορούν με ευκολία να ξεφουρνίζουν ψέματα και να δημιουργούν αυταπάτες. Εμείς βιώνουμε καθημερινά την αντιλαϊκή πολιτική τους και γνωρίζουμε ότι ο λογαριασμός είναι αρνητικός για τη ζωή μας.
Απορρίπτουμε τις κυβερνητικές κορώνες και τους πανηγυρισμούς ότι «τελειώνουν τα δύσκολα», ότι διαφαίνεται «φως στο τούνελ» στο πλαίσιο μιας «δίκαιης» ανάπτυξης
Συνάδελφοι ,
Έχουμε μεγάλη πείρα και μπορούμε να καταλάβουμε τα παραμύθια των κυβερνώντων και των άλλων δυνάμεων του κεφαλαίου. Όταν όλοι αυτοί μιλάνε για «δίκαιη» ανάπτυξη εννοούν ότι πρέπει να αποδεχτούμε όσα αντεργατικά έχουν ήδη νομοθετήσει και όλα όσα ετοιμάζουν για τη συνέχεια.
Ο εξορθολογισμός της εργατικής νομοθεσίας, ο περιορισμός του δικαιώματος της απεργίας, αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους. Παίρνουν τα μέτρα τους για να συνεχίσουν την αντεργατική πολιτική.
Εξορθολογισμός, σημαίνει λιγότερα δικαιώματα για τον εργάτη και περισσότερες διευκολύνσεις και προνόμια για τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοκατασκευαστές.
Γι΄ αυτό ξεκινάνε το ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία με προτεραιότητα τους χώρους δουλειάς, τα εργοστάσια, τους μονοπωλιακούς ομίλους, γιατί εκεί το κεφάλαιο «καίγεται» να θωρακίσει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες της κερδοφορίας του. Εκεί θέλει το κεφάλαιο να εξασφαλίσει «σιγή νεκροταφείου». Αυτή είναι η αρχή για να χτυπηθεί συνολικά το εργατικό κίνημα και οι αγώνες των εργαζομένων.
Παίρνουν μέτρα για να επιβάλλουν τη δική τους «δίκαιη» ανάπτυξη, που δεν έχει καμία σχέση με τις δικές μας ανάγκες.
Θέλουν τα χέρια τους λυμένα για να προχωρήσουν νέα μέτρα. Οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών είναι «προ των πυλών», όπως και οι νέες περικοπές στα μεροκάματα και την ασφάλιση, την υγεία, η νέα φοροληστεία. Όλα αυτά τα μέτρα θα συνοδεύουν το κλείσιμο της 3ης «αξιολόγησης» με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Το σχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού δεν επιτρέπει αυταπάτες. Επιβεβαιώνει ότι την κόλαση που ζούμε σήμερα θα τη ζούμε και αύριο.

Μόνο με τον αγώνα μας μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση.

Με επίκεντρο τις ανάγκες και τα συμφέροντα μας, που έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των λίγων, ανυποχώρητα σε γραμμή σύγκρουσης με τη γραμμή του κεφαλαίου και των δυνάμεων του, παλεύουμε και διεκδικούμε:

  •     Υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και επαναφορά με νόμο του κατώτερου μισθού στα 751 € και του κατώτερου μεροκάματου στα 33,57 €.
  •     Επαναφορά των Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας.
  •    Κατάργηση των αντεργατικών, αντιασφαλιστικών νόμων.
  •   Λέμε ΟΧΙ στα σχέδια για ξήλωμα του δικαιώματος στην ΑΠΕΡΓΙΑ.
  •    Απαγόρευση πλειστηριασμών λαϊκών, εργατικών κατοικιών.
  •    Αφορολόγητο ατομικό όριο 20.000 € με προσαύξηση 5.000 € για κάθε παιδί.
  •     Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και όλων των χαρατσιών.

Σωματείο Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων Επαρχίας Ελασσόνας


Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Read more...

ΑΡΧΕΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

____________

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

  © Blogger templates Palm by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP