Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΑΣΣΟΝΑ

Μαζική και μαχητική ήταν η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Ελασσόνα, η οποία πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τρίτης σε κεντρικό κατάστημα της πόλης.

Την κεντρική ομιλία έκανε ο υποψήφιος βουλευτής του κόμματος Δημήτρης Αβρανάς, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα ανέφερε και τα εξής: 

«Στο ερώτημα τι κρίνεται σ’ αυτές τις εκλογές απαντάμε με θάρρος και αίσθημα ευθύνης για να μην ξεγελάσουν και πάλι το λαό. Δεν κρίνεται αν θα έχουμε μια κυβέρνηση της ΝΔ- καταστροφική, των μνημονίων όπως λένε ή μια κυβέρνηση της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και για εμάς τους νεότερους αλλά πολύ περισσότερο και για τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Τα λόγια και τα έργα των δύο επίδοξων μονομάχων αποδεικνύουν ότι την επόμενη μέρα των εκλογών όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση θα είναι εδώ και θα συνεχίζουν να ματώνουν το λαό, η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα μνημόνια διαρκείας, τα μονοπώλια και η εξουσία τους, με ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.Θα είναι εδώ το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων, οι ανταγωνισμοί στη Ευρωπαϊκή Ένωση, το δημόσιο χρέος, όπως ήταν πάντα, το οποίο αναγνωρίζουν ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, κάθε κόμμα που γίνεται κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αυτό που κρίνεται, αυτό που θα μετρήσει σε όφελος του λαού, αυτό που θα τρομάξει πραγματικά της αστική τάξη, τους εκμεταλλευτές είναι ένα δυνατό ΚΚΕ, ένα ΚΚΕ που θα αποτελέσει την ανερχόμενη δύναμη.ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κινδυνολογούν και εκβιάζουν πάνω στις μειωμένες απαιτήσεις που έχουν δημιουργήσει στο λαό, επικαλούνται τη σταθερότητα και την ανάγκη να μην τεθούν δήθεν σε κίνδυνο οι θυσίες του ελληνικού λαού. Τα τρομοκρατικά διλλήματα δεν αφορούν κυρίως το διπολικό καυγά τους με το ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα. Οι εκβιασμοί και τα διλλήματα απευθύνονται πάνω απ’ όλα στο λαό.

Απ’ την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχοντας στο δικομματικό- διπολικό παιχνίδι, πατώντας πάνω στην αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια του λαού εξαιτίας της εφαρμοζόμενης μέχρι τώρα πολιτικής εφησυχάζει και αποπροσανατολίζειότι με μια άλλη διαπραγμάτευση η επόμενη μέρα μπορεί να είναι διαφορετική για το λαό, καλλιεργώντας αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες ότι μπορεί εντός της ΕΕ να αλλάξουν τα πράγματα.Η κόντρα τους αφορά ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στη νέα φάση της όποιας καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από το νέο φαγοπότι του κεφαλαίου μόνο ψίχουλα θα πέσουν για το λαό. Και οι δυο προωθούν την πολιτική της ΕΕ με μέτρα του τύπου «παίρνω από τους φτωχούς για να στηρίξω τους εξαθλιωμένους» και τα οποία δεν στοιχίζουν στις μεγάλες επιχειρήσεις. Κανένας λοιπόν δεν πρέπει να ξεγελαστεί από τον στημένο καυγά και τα ξένα για το λαό διλλήματα.

Η σίγουρη εγγύηση στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια είναι ένα δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή, παντού, δύναμη λαϊκής- εργατικής αντιπολίτευσης, αντίστασης και αντεπίθεσης για να έχει η εργατική τάξη, ο λαός που να ακουμπήσει. Πρέπει να απαντήσουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας, πειστικά, με υπομονή, γιατί ο λαός πρέπει να δώσει δύναμη στο ΚΚΕ και να διαψεύσει τη ΝΔ τηςτρομολαγνείας, να διαψεύσει και τον ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύει ότι έχει το λαό στο τσεπάκι του.

Γιατί σύντροφοι δεν πρέπει να δείξουμε την παραμικρή ανοχή σε κυβερνήσεις που δίνουν χέρι βοηθείας στο σύστημα; Είναι η κυβέρνηση της «αριστεράς», η κυβέρνηση Τσίπρα η πραγματική διέξοδος για το λαό; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Επιδιώκοντας να είναι πρώτο κόμμα στις εκλογές ολοκλήρωσε με γοργούς ρυθμούς την πορεία μετατροπής του σε κόμμα αστικής- αντιλαϊκής διαχείρισης. Τι μας έλεγε; Ότι θα καταργήσει- θα «σκίσει» το μνημόνιο και τώρα λέει ότι θα το διαπραγματευθεί χωρίς να λέει κουβέντα για τους τετρακόσιους και πλέον εφαρμοστικούς νόμους που το απαρτίζουν και έχουν ισχύ στη ζωή μας.

Που έδωσε διαπιστευτήρια και που δίνει συνεχώς εξετάσεις; Στους δανειστές, στην ΕΕ, στις «αγορές», δηλώνει ότι δεν προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, πήγε στο Τέξας, σε ιμπεριαλιστικές λέσχες στο Κόμο της Ιταλίας, σε επενδυτικά fundsστο Σίτυ του Λονδίνου, εγγυάται την καπιταλιστική ανάπτυξη στο ΣΕΒ. Τι κουβαλάει μαζί του; Τι έχει μαζέψει στους κόλπους του; Τα πρόσωπα που προσέγγισαν και έχουν αξιοπιστία κατά με τον κ. Τσίπρα είναι μια σειρά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν μνημόνια και στήριξαν αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Σήμερα διαβάσαμε ότι μέχρι και ο Άκης Τσοχαντζόπουλος αναμένει αλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Που έχει επιβεβαιωθεί μέχρι τώρα; Είναι κόμμα άξιο εμπιστοσύνης;Επιβεβαιώθηκε για την Αργεντινή; (τώρα βέβαια το αλλάζει, γιατί έχει αυτή την πολυτέλεια), για την πολιτική του Ομπάμα με τους εκατομμύρια φτωχούς αμερικάνους, για την Πρόεδρο της Βραζιλίας την οποία εκθειάζει με τις φαβέλες και τις παραγκουπόλεις ή για τον Ολάντ που σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα της Αυγής « θα φυσούσε άλλος αέρας στην Ευρώπη»;.

Αυτός είναι ο οπορτουνισμός, ο ευκαιριακός- τυχοδιωκτικός ΣΥΡΙΖΑ που έχει εξελιχθεί σε αστική δύναμη. Αφερέγγυος- καιροσκόπος από τη φύση του, που ανάλογα με τις συνθήκες, τον συσχετισμό δύναμης αλλάζει και την πολιτική του γραμμή. Και βέβαια τι έκανε τα τελευταία δύο χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση;

Όχι μόνο δεν αξιοποίησε το υψηλό του ποσοστό για να δυναμώσει η λαϊκή κινητοποίηση αλλά αντίθετα καλλιέργησε και τη λογική της αναμονής, της ανάθεσης, περιορίζοντας τη λαϊκή παρέμβαση στη συμμετοχή στις εκλογές και στην επιλογή για το ποιος θα ασκεί την αντιλαϊκή πολιτική από κυβερνητική θέση. Αποδεικνύει και αυτό ότι δεν έχει καμία διάθεση σύγκρουσης με τα καπιταλιστικά συμφέροντα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η ζωή έδειξε ότι όσο ανεβαίνει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ τόσο αυτό αποβαίνει σε βάρος της εργατικής- λαϊκής πάλης.

Μα θα πει πάλι κάποιος καλοπροαίρετα: μα αριστεροί είναι και αυτοί, ας τους δοκιμάσουμε, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν, γιατί δεν μπαίνετε και εσείς στην κυβέρνηση και να τους κρατάτε το χαλινάρι;

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Η συμμετοχή του ΚΚΕ, η ανοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση σημαίνει αφοπλισμός- προδοσία του λαϊκού παράγοντα, σημαίνει συνενοχή στο έγκλημα που γίνεται σε βάρος του. Η λογική του μικρότερου κακού, πάντα μας έφερνε το ίδιο ή και χειρότερο κακό. Μ’ αυτή τη λογική δεν πορεύτηκε ο λαός μέχρι τώρα; Πάντα έτσι δεν έμπαιναν τα διλλήματα; Πάντα έπρεπε να φύγει ο ένας που μας κατέστρεψε για να έρθει ο άλλος που θα τα άλλαζε. Και πάλι τα ίδια, γιατί και αυτός αποδεικνυόταν χειρότερος από τον άλλο. Μία το ΠΑΣΟΚ, μία η ΝΔ, να ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ να μη βγει η δεξιά, πάλι τα ίδια;

Το ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε καλύτερος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα και τώρα έρχεται να πάρει τη θέση του ο ΣΥΡΙΖΑ. Που προσέξτε τι υπόσχεται: καμία παροχή σε λαϊκή οικογένεια που έχει πάνω από 800 ή 900 ευρώ. Το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ήταν 100 ημερών και τώρα έγινε πρόγραμμα τετραετίας θα μοιράσει ψίχουλα στους εξαθλιωμένους, θα χωρίσει την εργατική τάξη σε υπόγεια και ρετιρέ, σε ακραία φτωχούς και σε φτωχούς. «Δάκρυα και αίμα» πρέπει να υποσχεθούμε στο λαό, έχουν πει κατά λέξη σύμβουλοι, υποστηρικτές οικονομολόγοι του κ. Τσίπρα.

Από πότε η ελπίδα για τον άνεργο είναι ένα πιάτο φαί με κουπόνια σίτισης; Από πότε η ελπίδα είναι μια θέση εργασίας λίγων μηνών σε προγράμματα απασχόλησης των 300 ευρώ και με επιδότηση για τον εργοδότη; Έχουμε εμείς το δικαίωμα να υποστηρίξουμε τέτοια αιτήματα; Είναι «αριστερή» πολιτική να λες ότι η θέση της χώρας μας είναι αδιαπραγμάτευτη μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς; Από πότε οι αριστεροί είχαν τέτοιες θέσεις; Είναι «αριστερή» πολιτική οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί με βάση τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, το σταθερό φορολογικό σύστημα που δεν θα ανεβάσει τους φορολογικούς συντελεστές για τις μεγάλες επιχειρήσεις;

Και αφού το πρόγραμμά του είναι κοστολογημένο όπως λέει, από πού θα κόψει αν δεν κόψει απ’ το μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι φανερό ότι πάλι απ’ το λαό θα τα πάρει με άλλους τρόπους και άλλες ονομασίες. Δεν θα το πει ΕΝΦΙΑ για παράδειγμα θα το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας.

Γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί σήμερα να λέει «δεν ήξερα». Ιδιαίτερα άνθρωποι που αισθάνονται αριστεροί και ριζοσπάστες, που είναι αγανακτισμένοι για τα δεινά που φόρτωσε το λαό η πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχουν μεγαλύτερη ευθύνη και πρέπει να σταθμίσουν καλά τα πράγματα.

Έχουμε βγάλει σαν Κόμμα ένα πολύτιμο ιστορικό δίδαγμα: ότι όποιος συμμετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης δεν διορθώνειτο καπιταλισμό, ούτε βέβαια τον ανατρέπει. Δεν τον εξανθρωπίζει, δεν τον τραβάει προς το μέρος του σοσιαλισμού. Το αντίθετο πάντοτε ισχύει. Η συμμετοχή σε τέτοια κυβέρνηση, σημαίνει ενσωμάτωση, υποχώρηση και τελικά ήττα, καθώς δίνεις ανάσες και χέρι βοηθείας στον καπιταλισμό.

Βέβαια δεν ξεχνάμε κανένα άμεσο πρόβλημα, είμαστε μπροστάρηδες σε όλα τα καθημερινά λαϊκά προβλήματα, διεκδικούμε λύσεις στα οξυμένα προβλήματα συνδυάζοντας τα με τον αγώνα για την εργατική- λαϊκή εξουσία.

Το ΚΚΕ θα δώσει το παρόν στη λαϊκή διακυβέρνηση, όταν ο λαός έρθει στο προσκήνιο και γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Γι’ αυτή την κυβέρνηση παλεύει το ΚΚΕ, με το λαό στην εξουσία που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα σχεδιάσει κεντρικά την οικονομία.

Το πρόγραμμα του ΚΚΕ όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με τα άμεσα και οξυμένα προβλήματα αλλά αντίθετα αποτελεί εγγύηση για τη συνεπή διεκδίκηση τους.

Είμαστε το μόνο κόμμα που βάζει σαν πρώτο- άμεσο αίτημα την ανάκτηση των απωλειών, να δοθεί πίσω στην εργατική τάξη ότι έχασε από το εισόδημά της, ότι έχασε από τις κατακτήσεις της. Και επειδή βρισκόμαστε στο 2015 και όχι στο 1950, ο λαός, η νεολαία μπορούν να έχουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα, να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, με δωρεάν παιδεία, υγεία, πρόσβαση στον αθλητισμό, το πολιτισμό και ελεύθερο δημιουργικό χρόνο.

Με τα σημερινά δεδομένα η κυβέρνηση που θα προκύψει, δεν πρόκειται ούτε να αναπληρώσει τις απώλειες, ούτε να δώσει πραγματική ανάσα στο λαό. Θα συνεχίσει τα αντιλαϊκά διαρθρωτικά μέτρα, εφόσον έχει δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ και τα μονοπώλια.

Γι’ αυτό ψηφίζουμε ΚΚΕ, για δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση που να ανοίγει το δρόμο, να καλλιεργεί αισιοδοξία στο λαό, να δυναμώνει τη λαϊκή συμμαχία με γραμμή ρήξης και ανατροπής. Είναι η σίγουρη δύναμη που δεν συμβιβάζεται με τα μεγάλα συμφέροντα και μάχεται σταθερά για το δίκιο και τα δικαιώματα των εργαζομένων και των νέων για να ανοίξει ο δρόμος για φιλολαϊκή διέξοδο».