Ελεύθεροι

Του Γιώργου Σαρρή

«Για να είμαστε ελεύθεροι εμείς σήμερα, γι' αυτό πάλεψαν και σκοτώθηκαν τα παιδιά...».

Το είπε έτσι με απλά λόγια μια γυναίκα μπροστά στις κάμερες σήμερα το πρωί.

Είμαστε ελεύθεροι όμως;

Πόσο «ελεύθεροι» είμαστε;

Σιωπή...

Είμαστε ελεύθεροι να κυκλοφορούμε άνεργοι και φτωχοί...

Ελεύθεροι να περιμένουμε τη σωτηρία απ' τον ουρανό.

Ελεύθεροι να πληρώνουμε για την Παιδεία, την Υγεία και κάθε αυτονόητο που θα έπρεπε να αποτελεί δικαίωμα όλων και όχι μόνο όσων έχουν να πληρώσουν.

Ελεύθεροι να παγώνουμε μέσα στα σπίτια μας χωρίς θέρμανση το 2014...

Ελεύθεροι να καιγόμαστε στα 40άρια του καλοκαιριού και να βλέπουμε τις διακοπές σαν έργο στην τηλεόραση.

Ελεύθεροι να παρακολουθούμε πολιτισμένα ανήμπορους και ηλικιωμένους να χάνονται χωρίς φάρμακα και περίθαλψη.

Ελεύθεροι να ...σωπαίνουμε όταν φεύγουμε απλήρωτοι από τη δουλειά.

Ελεύθεροι να φοβόμαστε ότι αύριο μπορεί να είμαστε κι εμείς χωρίς δουλειά αν αυτό κριθεί από τους σωτήρες ότι είναι «για το καλό του τόπου».

Ελεύθεροι να «ενημερωνόμαστε» από το οργανωμένο δίκτυο παραπληροφόρησης των ιδιωτικών ΜΜΕ και το ασφυκτικά ελεγχόμενο κρατικό δίκτυο.

Ελεύθεροι να αποβλακωνόμαστε, διασκεδάζοντας με τα σκουπίδια που μας μπουκώνουν.

Ελεύθεροι να απειλούμαστε διαρκώς από κάποιο νέο μικρό ή μεγάλο πόλεμο στην περιοχή ή ποιος ξέρει πόσο μεγαλύτερο ή πιο γενικευμένο.

Ελεύθεροι να πετάμε τη μία και μόνη ζωή που έχουμε στα σκουπίδια και να την καίμε στο βωμό των κερδών και της σωτηρίας της επιχειρηματικότητας, της «ανταγωνιστικότητας», της «βιωσιμότητας» των μεγάλων επιχειρήσεων.

Ελεύθεροι να γκρεμίζουμε το σήμερα το δικό μας και το αύριο των παιδιών μας.

Ελεύθεροι να «πιστεύουμε ό,τι θέλουμε», όπως λένε, αλλά να απαγορεύεται να κάνουμε κάτι για να φέρουμε κοντά αυτά που πιστεύουμε.

Ελεύθεροι να υπηρετούμε πιστά το δήμιο, ακονίζοντας τη λαιμητόμο μας σύμφωνα με το γράμμα του νόμου!

Ελεύθεροι να πιστεύουμε μόνο στον καπιταλισμό, γιατί, όπως λέει η πλύση εγκεφάλου που όλοι οι «άξιοι» διαχειριστές του συστήματος σκορπούν γύρω, κανένας άλλος κόσμος δεν μπορεί να υπάρχει αν γκρεμιστεί η οικονομία της αγοράς, δηλαδή η αιτία της καταστροφής της ζωής μας.

41 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο είμαστε ελεύθεροι να ...μη ζούμε.

Είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε ανάμεσα στη δυστυχία και τη μεγαλύτερη δυστυχία. Η ευτυχία ανήκει σε άλλους. Δεν φτάνει για όλους.

41 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι ακόμη ολοζώντανο.

Πιο ζωντανό από ποτέ, μας φωνάζει ακόμα από το μακρινό πια '73 μαζί με τους νεκρούς του:

Να σπάσουμε το φόβο!

Να οργανωθούμε και να παλέψουμε μέχρι το τέλος.

Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας κόβοντας τα βρώμικα χέρια που έχουν τυλιχτεί πάνω μας αρπάζοντας τα πάντα.

Να κόψουμε και τα εννιά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και να κοιτάξουμε μπροστά.

Να πιστέψουμε στο όνειρο ενός δικού μας καλύτερου κόσμου.

Το Πολυτεχνείο μάς φωνάζει ακόμα.